همزيستي صنعتي
آدمیان در ساخت و سازهایشان همواره توسعه و پیشرفت را هدف قرارداده اند. این روند به ویژه از زمان انقلاب صنعتی معایب خویش را بیشتر نشان داد. دنیای بازار آزاد منابع طبیعی را به ملک شخصی کسانی تبدیل کرد که می توانستند این منابع را در زنجیره ارزش افزوده خویش قرار دهند. ساختن و ساختن بیشتر تولید و تولید بیشتر چیزی بود که یاد گرفتند ولی ویران کردن و بازگرداندن منابع را هرگز نیاموختند. در طبیعت هرآنچه ساخته می شود ویران نیز می شود. منابع در طبیعت در یک چرخه تجدید پذیر ماده و انرژی، تبدیل شدن و گذر می باشند. این درست چیزی ایست که آدمیان با ساز و کار امروزی شان بلد نیستند هرآنچه را می سازند همانگونه به نام پسماند در طبیعت رها می کنند. با تقلید از طبیعت دیده می شود واحدهای زیست محیطی هرکدام با ویژگی های بایولوژی خویش در یک ارتباط اکولوژیی با یکدیگر می باشند. پسماندهای خروجی از هر واحد محیط زیستی منابع ورودی به واحد دیگری می باشند. این زنجیره ماده و انرژی می تواند در کار و سازهای آدمیان نیز همانند سازی شود. آویسا با ارتباط دادن واحدهای اقتصادی به یکدیگر می تواندپسماند های حروجی از یک سازمان را بر حسب نیاز منابع سازمانی دیگر به عنوان مواد اولیه مرتبط سازد.
