هنگامی که از پسماند سازمانی گفتگو می شود، منظور پسماند هایی ایست که در چرخه حيات سازمان از منابع، فرآوری، تامين كنندگان تا مصرف كنندگان محصولات را شامل مي گردد. در یک نگاه بالا دستی اگر زمین تصرف شده برای جانمایی فیزیکی این ساز و کارها را نیز زیرگروهی از منابع بدانیم ،آنگاه می توان گفت سازوکار آدمیان در زمین بر دو پایه استوار است: منبع ها و جاذب ها.

 یعنی آنچه که برداشت از منابع محیط زیست، برای آدمیان، قابل بهره برداری است و آنچه محیط زیست از ما می تواند جذب کند و دوباره آن را به منابع باز گرداند. در نسل چهارم از مدیریت محیط زیست که به آن مدیریت سبز گفته می شود و از سال 2020 دیدگاه خود را ارایه داد، چنین گفته می شود که بخش دوم دیدگاه پیشین یعنی جاذب ها نیز به نوعی همان منابع می باشند، که در موقعیت خود قرار ندارند. این موقعیت می تواند مکانی باشد، یا زمانی باشد ویا هر ویژگی دیگری که نمی بایست می بود . حتی در حامل های انرژی نیز می توان جاذب ها را یافت. مانند آب گرمی که از نیروگاه به منابع آبی باز گردادنده می شود و بالارفتن دمای منبع را دلیل می شود. با این دیدگاه پسماندها نیز همان منابعی هستند که باید مدیریت شوند و از هدر رفت آنها جلوگیری کرد تا آنجایی که مادر زمین توان بازگرداندن این منبع را به صورت تجدید پذیر داشته باشد. که به آن ظرفیت برد گفته می شود. بنابر این مدیریت پسماند نه تنها برای پایداری محیط زیست که بیشتر برای پایداری منابع مورد نیاز آدمیان، از اهمیت بسیاری برخوردار است.